Heb je er weleens bij stil gestaan dat elk negatief oordeel over een ander ook een oordeel over onszelf inhoudt?
Wil je daarmee niet stilzwijgend bevestigd zien dat jij niet zo dom, ongevoelig, niet getalenteerd, egoïstische gefrustreerd of materialistische bent als degene die je met je oordeel een kopje kleiner maakt?
Elk oordeel, zowel negatief als positief vergt een bepaalt punt om het tegen af te zetten. En dat ijkpunt ben je snel zelf .
Maar waarom zou je jezelf moeten bewijzen? Twijfel aan jezelf en het gevoel dat er iets ontbreekt, zijn daar vaak de aanjagers van. Let maar eens op: als je je niet happy voelt, ben je meestal veel eerder geneigd te oordelen over andere.
En daar komt dan het aloude "verbeter de wereld begin bij jezelf. En als je wijst naar een ander wijzer er nog steeds 3 terug."
Als je tevreden bent met jezelf zal het oordelen over anderen je vanzelf vergaan.
Have you ever stopped to think that any negative judgment to another also implies a judgment about ourselves?
Will you not tacitly confirm that you are not so stupid, insensitive, not talented, frustrated or selfish or materialistic, as the one you have just make a remark on.
Every judgment, negatively or positively requires a thought to reconsider, and it all up to you.
But why should you have to prove yourself? Self-doubt and the feeling that something is missing, they are often the drivers of that. Just notice: if you do not feel happy, you are usually much more likely to judge others.
And then there is the old saying "change the world start with yourself. And if you are pointing to another there are still pointer 3 fingers back to you "
If you're happy with yourself judging others will naturally decline
Christel
www.senyen.nl
Geen opmerkingen:
Een reactie posten